کد مطلب:152300 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:188
هدایت مردی از اهل تسنن که به حرم حضرت ابوالفضل بی اعتنایی کرد
علامه ی متبحر، شیخ حسن دخیل، برای مرحوم سید عبدالرزاق مقرم ماجرای شگفتی را نقل می كند كه خود شاهد آن بوده است. وی می گوید:
در اواخر دولت عثمانی، حرم حضرت سیدالشهداء علیه السلام را در غیر ایام زیارت، در فصل تابستان زیارت نمودم. سپس نزدیك ظهر، متوجه حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام شدم. در حالی كه به سبب گرمی هوا كسی در صحن و حرم مطهر نبود و تنها مردی از خدام كه عمری نزدیك شصت سال داشت و گویی از حرم محافظت می كرد؛ كنار درب اول ایستاده بود.
من بعد از زیارت، نماز ظهر و عصر را خواندم و سپس در بالای سر مقدس نشستم و درباره ی عظمت و ابهت قمر بنی هاشم علیه السلام، كه آن را به سبب آن جانبازی و ایثارگری عظیم به دست آورده بود، به تفكر پرداختم.
در این اثنا، زنی را دیدم كه وارد حرم شد، و در حالی كه سراپا محجوب، و آثار بزرگی از او آشكار بود و پسری حدود شانزده ساله با صورتی زیبا و لباس اشراف كرد به دنبالش حركت می كرد، شروع به طواف در اطراف قبر نمود.
سپس مردی بلند قد با صورتی سرخ و سفید و محاسن حنایی و هیئتی كردی وارد شد، اما رسومات شیعه یا اهل سنت را كه فاتحه می خوانند، در مورد زیارت به جا
نیاورد. وی پشت به قبر مطهر كرد و به تماشای شمشیرها و خنجرها و زره هایی كه بالای ضریح آویزان بود پرداخت، بدون اینكه هیچ گونه توجهی به عظمت و جلال صاحب حرم مقدس از خود بروز دهد!
من از این رفتار او بسیار تعجب كردم و متوجه هم نشدم كه از چه قوم و طایفه ای می باشد، جز اینكه حدس زدم از خانواده ی آن زن و پسر است، تعجب من آنگاه زیادتر شد، كه دیدم زن آنگونه در بالای سر مطهر ادب می ورزد و او اینگونه بی احترامی می نماید!
در اندیشه ی گمراهی او و صبر حضرت ابوالفضل علیه السلام بودم كه ناگهان مشاهده كردم آن مرد بلند قامت، از زمین بلند شد و ندیدم كه چه كسی وی را بلند نمود! وی در حالی كه به ضریح مطهر می خورد و فریاد می كشید، دور قبر با شدت تمام شروع به دویدن كرد! چرخ می زد و خیز برمی داشت، در حالی كه نه به قبر چسبیده بود و نه از آن دور بود! گویی برق وی را گرفته و انگشتان دستش تشنج گرفته بود. در این حالت، صورتش ابتدا رو به سرخی رفت و سپس رنگ نیلی به خود گرفت. ساعتی داشت كه زنجیر نقره ای آن را به گردن آویخته بود و هر گاه كه خیز می گرفت، ساعت او به ضریح شریف می خورد تا بالاخره شكست. همچنین از آن سو كه دستش را از عبا بیرون می آورد تا حمایل كند و به زمین نخورد، به زمین نمی افتاد بلكه طرف دیگرش به زمین فرود می آمد و عبایش با این خیز گرفتن ها پاره شد!
آن خانم چون این كرامت را از حضرت ابوالفضل علیه السلام مشاهده نمود، خود را به دیوار چسبانید و پسر را در آغوش گرفت و شروع به تضرع و انابه كرد و پیاپی می گفت: ابوالفضل، من و پسرم دخیل شماییم.
من نیز كه چنین دیدم، از این حال بیمناك شده و ایستادم؛ در حالی كه نمی دانستم
چه كنم. آن مرد بدنی تنومند داشت و كسی هم در حرم نبود كه مقابلش را بگیرد. دوبار دور حرم، چون عقربه ی ساعت كه از خود اختیار ندارد، با شتاب چرخید.
در آن هنگام خادم حرم وارد شد و با مشاهده ی آن وضعیت، بیرون رفت و یكی دیگر از خدام، به نام جعفر، را صدا زد و به كمك هم آن مرد را گرفتند و ریسمانی را كه طولش سه ذراع بود به گردنش بستند. و او مطیع ایستاد اما هنوز فریاد می كشید و از حال عادی خارج بود. او را از حرم حضرت عباس علیه السلام بیرون بردند و به زن هم گفتند كه همراه آنها به حرم حضرت سیدالشهداء علیه السلام بیاید.
در میاه راه كه از بازار می گذشتیم، صدای فریاد و اضطراب وی توجه مردم را به خود جمع كرده و آنها را به دنبال خود می كشید.
چون او را وارد آن بارگاه قدسی مكان نمودند و به ضریح مطهر حضرت علی اكبر علیه السلام بستند، حالش آرام شد و خوابید، بعد از ربع ساعت، در حالی كه عرق بسیاری بر چهره اش نشسته بود، بیدار شد و با حالتی مرعوب و ترسان شروع به شهادت به یگانگی خداوند و نبوت حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم و امامت علی بن ابی طالب علیه السلام تا حضرت حجت - عجل الله تعالی فرجه الشریف - نمود!
موضوع را كه از او پرسیدند، گفت: هم اكنون رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را در خواب دیدم كه به من فرمود به این حقایق اعتراف كن و آنها را برایم برشمرد و افزود كه، اگر چنین نكنی عباس ترا هلاك می نماید! اینك من شهادت به ولایت آنان می دهم و از غیر آنان تبری می جویم.
سپس از آن افت و خیز عجیبش در حرم حضرت عباس علیه السلام پرسیدند، گفت: در حرم حضرت عباس علیه السلام بودم كه مرد بلند قامتی مرا گرفت و گفت: ای سگ، هنوز دست از گمراهیت برنمی داری؟! آنگاه مرا به قبر كوبید و با عصا از پشت سر مرا بزد و
آنچه می دیدید صحنه ی فرار من از دست او بود!
از خانم، ماجرا را جویا شدند، گفت: من شیعه و از اهل بغداد هستم، و این مرد شوهرم می باشد كه از اهل سلیمانیه و ساكن بغداد است. وی سنی می باشد، اما در مذهب خود متدین است و گناه و معصیت انجام نمی دهد، صفات نیك را دوست دارد و از خصال زشت دوری می جوید.
پیش از آنكه من زوجه ی او شوم به تجارت توتون مشغول بود و من نیز دو برادر داشتم كه شغلشان خرید توتون از او و فروش آن به دیگران بود. زمانی دویست لیره ی عثمانی به او بدهی پیدا كردند و چون از عهده ی آن برنمی آمدند تصمیم گرفتند كه خانه ی خود را به او بدهند و خود از بغداد مهاجرت كنند. به همین جهت او را هنگام ظهر به خانه ی خود فراخواندند و نظرشان را به او گفتند و اظهار داشتند كه بدهكاری دیگری نیز ندارند.
در آن هنگام ناگاه او شهامتی عجیب از خود نشان داد: اوراق بدهی آنان را بیرون آورد و ابتدا آنها را پاره نمود و سپس سوزاند و به آنان اطمینان داد كه هر مقدار هم پول نیاز داشته باشند می توانند از او بگیرند. آنان چون چنین دیدند، بسیار خوشحال شدند و تصمیم گرفتند كه در همانجا او را پاداش دهند.
زن ادامه داد و گفت: برادرانم از من نظر خواهی كردند و چون رأی مرا، با توجه به این جوانمردی و با توجه به تدین و دوری او از گناه، با خود موافق دیدند، من را به عقد وی درآوردند.
پس از مدتی از او خواستم كه مرا به زیارت كاظمین، مرقد مطهر حضرت امام موسی كاظم علیه السلام و حضرت امام جواد علیه السلام ببرد، اما او نپذیرفت و مدعی خرافه بودن آن شد. چون آثار حمل در من پدیدار گشت از شوهرم درخواست كردم كه نذر كند
اگر فرزندی نصیبش شد به زیارت رویم و او هم موافقت نمود.
هنگامی كه فرزند به دنیا آمد، وفای به نذر را از او طلب كردم، اما وی از قبول آن سرباز زد و آن را موكول به زمان بلوغ فرزندش نمود. برخورد او مرا ناامید ساخت، تا اینكه پسر به سن تكلیف رسید و از من خواست كه برای فرزندمان همسری بیابم! اما من به وی گفتم تا هنگامی كه به نذرش وفا نكند، چنین نخواهم كرد!
به همین خاطر، وی با اكراه قبول نمود و ما را به زیارت آورد. در هنگام زیارت آن دو امام همام علیهماالسلام، از آن بزرگواران درخواست نمودم كه وی را به تشیع هدایت نمایند، اما آثاری كه خوشحالم كند مشاهده ننمودم، بلكه از اسائه ی ادب و استهزای همسرم بسیار مغموم و محزون شدم. سپس وی ما را به زیارت حضرت امام هادی و حضرت امام عسكری علیهماالسلام در سامرا برد، و در آنجا هم دعا كردم ولی مستجاب نشد، و استهزا و اسائه ی ادب شوهرم افزون گشت!
چون به كربلا رسیدیم، گفتم: به زیارت حضرت ابوالفضل علیه السلام می روم، اگر او، كه باب الحوائج است، حاجتم را نداد، دیگر برادرش حضرت سیدالشهداء علیه السلام و پدرش حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام را زیارت نمی كنم و به بغداد برمی گردم.
چون به حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام رسیدیم، جریان را به عرض قمر بنی هاشم علیه السلام رساندم و قصه ی خود را اعلام داشتم، كه ناگهان دریای خروشان كرم وجود حضرت عباس علیه السلام به جوش آمد و دعایم استجابت یافت و شوهرم به هدایت و سعادت ابدی نایل گشت. [1] .
در اواخر دولت عثمانی، حرم حضرت سیدالشهداء علیه السلام را در غیر ایام زیارت، در فصل تابستان زیارت نمودم. سپس نزدیك ظهر، متوجه حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام شدم. در حالی كه به سبب گرمی هوا كسی در صحن و حرم مطهر نبود و تنها مردی از خدام كه عمری نزدیك شصت سال داشت و گویی از حرم محافظت می كرد؛ كنار درب اول ایستاده بود.
من بعد از زیارت، نماز ظهر و عصر را خواندم و سپس در بالای سر مقدس نشستم و درباره ی عظمت و ابهت قمر بنی هاشم علیه السلام، كه آن را به سبب آن جانبازی و ایثارگری عظیم به دست آورده بود، به تفكر پرداختم.
در این اثنا، زنی را دیدم كه وارد حرم شد، و در حالی كه سراپا محجوب، و آثار بزرگی از او آشكار بود و پسری حدود شانزده ساله با صورتی زیبا و لباس اشراف كرد به دنبالش حركت می كرد، شروع به طواف در اطراف قبر نمود.
سپس مردی بلند قد با صورتی سرخ و سفید و محاسن حنایی و هیئتی كردی وارد شد، اما رسومات شیعه یا اهل سنت را كه فاتحه می خوانند، در مورد زیارت به جا
نیاورد. وی پشت به قبر مطهر كرد و به تماشای شمشیرها و خنجرها و زره هایی كه بالای ضریح آویزان بود پرداخت، بدون اینكه هیچ گونه توجهی به عظمت و جلال صاحب حرم مقدس از خود بروز دهد!
من از این رفتار او بسیار تعجب كردم و متوجه هم نشدم كه از چه قوم و طایفه ای می باشد، جز اینكه حدس زدم از خانواده ی آن زن و پسر است، تعجب من آنگاه زیادتر شد، كه دیدم زن آنگونه در بالای سر مطهر ادب می ورزد و او اینگونه بی احترامی می نماید!
در اندیشه ی گمراهی او و صبر حضرت ابوالفضل علیه السلام بودم كه ناگهان مشاهده كردم آن مرد بلند قامت، از زمین بلند شد و ندیدم كه چه كسی وی را بلند نمود! وی در حالی كه به ضریح مطهر می خورد و فریاد می كشید، دور قبر با شدت تمام شروع به دویدن كرد! چرخ می زد و خیز برمی داشت، در حالی كه نه به قبر چسبیده بود و نه از آن دور بود! گویی برق وی را گرفته و انگشتان دستش تشنج گرفته بود. در این حالت، صورتش ابتدا رو به سرخی رفت و سپس رنگ نیلی به خود گرفت. ساعتی داشت كه زنجیر نقره ای آن را به گردن آویخته بود و هر گاه كه خیز می گرفت، ساعت او به ضریح شریف می خورد تا بالاخره شكست. همچنین از آن سو كه دستش را از عبا بیرون می آورد تا حمایل كند و به زمین نخورد، به زمین نمی افتاد بلكه طرف دیگرش به زمین فرود می آمد و عبایش با این خیز گرفتن ها پاره شد!
آن خانم چون این كرامت را از حضرت ابوالفضل علیه السلام مشاهده نمود، خود را به دیوار چسبانید و پسر را در آغوش گرفت و شروع به تضرع و انابه كرد و پیاپی می گفت: ابوالفضل، من و پسرم دخیل شماییم.
من نیز كه چنین دیدم، از این حال بیمناك شده و ایستادم؛ در حالی كه نمی دانستم
چه كنم. آن مرد بدنی تنومند داشت و كسی هم در حرم نبود كه مقابلش را بگیرد. دوبار دور حرم، چون عقربه ی ساعت كه از خود اختیار ندارد، با شتاب چرخید.
در آن هنگام خادم حرم وارد شد و با مشاهده ی آن وضعیت، بیرون رفت و یكی دیگر از خدام، به نام جعفر، را صدا زد و به كمك هم آن مرد را گرفتند و ریسمانی را كه طولش سه ذراع بود به گردنش بستند. و او مطیع ایستاد اما هنوز فریاد می كشید و از حال عادی خارج بود. او را از حرم حضرت عباس علیه السلام بیرون بردند و به زن هم گفتند كه همراه آنها به حرم حضرت سیدالشهداء علیه السلام بیاید.
در میاه راه كه از بازار می گذشتیم، صدای فریاد و اضطراب وی توجه مردم را به خود جمع كرده و آنها را به دنبال خود می كشید.
چون او را وارد آن بارگاه قدسی مكان نمودند و به ضریح مطهر حضرت علی اكبر علیه السلام بستند، حالش آرام شد و خوابید، بعد از ربع ساعت، در حالی كه عرق بسیاری بر چهره اش نشسته بود، بیدار شد و با حالتی مرعوب و ترسان شروع به شهادت به یگانگی خداوند و نبوت حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم و امامت علی بن ابی طالب علیه السلام تا حضرت حجت - عجل الله تعالی فرجه الشریف - نمود!
موضوع را كه از او پرسیدند، گفت: هم اكنون رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را در خواب دیدم كه به من فرمود به این حقایق اعتراف كن و آنها را برایم برشمرد و افزود كه، اگر چنین نكنی عباس ترا هلاك می نماید! اینك من شهادت به ولایت آنان می دهم و از غیر آنان تبری می جویم.
سپس از آن افت و خیز عجیبش در حرم حضرت عباس علیه السلام پرسیدند، گفت: در حرم حضرت عباس علیه السلام بودم كه مرد بلند قامتی مرا گرفت و گفت: ای سگ، هنوز دست از گمراهیت برنمی داری؟! آنگاه مرا به قبر كوبید و با عصا از پشت سر مرا بزد و
آنچه می دیدید صحنه ی فرار من از دست او بود!
از خانم، ماجرا را جویا شدند، گفت: من شیعه و از اهل بغداد هستم، و این مرد شوهرم می باشد كه از اهل سلیمانیه و ساكن بغداد است. وی سنی می باشد، اما در مذهب خود متدین است و گناه و معصیت انجام نمی دهد، صفات نیك را دوست دارد و از خصال زشت دوری می جوید.
پیش از آنكه من زوجه ی او شوم به تجارت توتون مشغول بود و من نیز دو برادر داشتم كه شغلشان خرید توتون از او و فروش آن به دیگران بود. زمانی دویست لیره ی عثمانی به او بدهی پیدا كردند و چون از عهده ی آن برنمی آمدند تصمیم گرفتند كه خانه ی خود را به او بدهند و خود از بغداد مهاجرت كنند. به همین جهت او را هنگام ظهر به خانه ی خود فراخواندند و نظرشان را به او گفتند و اظهار داشتند كه بدهكاری دیگری نیز ندارند.
در آن هنگام ناگاه او شهامتی عجیب از خود نشان داد: اوراق بدهی آنان را بیرون آورد و ابتدا آنها را پاره نمود و سپس سوزاند و به آنان اطمینان داد كه هر مقدار هم پول نیاز داشته باشند می توانند از او بگیرند. آنان چون چنین دیدند، بسیار خوشحال شدند و تصمیم گرفتند كه در همانجا او را پاداش دهند.
زن ادامه داد و گفت: برادرانم از من نظر خواهی كردند و چون رأی مرا، با توجه به این جوانمردی و با توجه به تدین و دوری او از گناه، با خود موافق دیدند، من را به عقد وی درآوردند.
پس از مدتی از او خواستم كه مرا به زیارت كاظمین، مرقد مطهر حضرت امام موسی كاظم علیه السلام و حضرت امام جواد علیه السلام ببرد، اما او نپذیرفت و مدعی خرافه بودن آن شد. چون آثار حمل در من پدیدار گشت از شوهرم درخواست كردم كه نذر كند
اگر فرزندی نصیبش شد به زیارت رویم و او هم موافقت نمود.
هنگامی كه فرزند به دنیا آمد، وفای به نذر را از او طلب كردم، اما وی از قبول آن سرباز زد و آن را موكول به زمان بلوغ فرزندش نمود. برخورد او مرا ناامید ساخت، تا اینكه پسر به سن تكلیف رسید و از من خواست كه برای فرزندمان همسری بیابم! اما من به وی گفتم تا هنگامی كه به نذرش وفا نكند، چنین نخواهم كرد!
به همین خاطر، وی با اكراه قبول نمود و ما را به زیارت آورد. در هنگام زیارت آن دو امام همام علیهماالسلام، از آن بزرگواران درخواست نمودم كه وی را به تشیع هدایت نمایند، اما آثاری كه خوشحالم كند مشاهده ننمودم، بلكه از اسائه ی ادب و استهزای همسرم بسیار مغموم و محزون شدم. سپس وی ما را به زیارت حضرت امام هادی و حضرت امام عسكری علیهماالسلام در سامرا برد، و در آنجا هم دعا كردم ولی مستجاب نشد، و استهزا و اسائه ی ادب شوهرم افزون گشت!
چون به كربلا رسیدیم، گفتم: به زیارت حضرت ابوالفضل علیه السلام می روم، اگر او، كه باب الحوائج است، حاجتم را نداد، دیگر برادرش حضرت سیدالشهداء علیه السلام و پدرش حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام را زیارت نمی كنم و به بغداد برمی گردم.
چون به حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام رسیدیم، جریان را به عرض قمر بنی هاشم علیه السلام رساندم و قصه ی خود را اعلام داشتم، كه ناگهان دریای خروشان كرم وجود حضرت عباس علیه السلام به جوش آمد و دعایم استجابت یافت و شوهرم به هدایت و سعادت ابدی نایل گشت. [1] .
[1] چهره ي درخشان، ج 1، ص 519 به نقل از سردار كربلا ص 260 - كرامات الحسينيه ج 1، ص 247 به نقل از زندگاني حضرت ابوالفضل عليه السلام.